30 Mar Mamá Candidata

Mario Outeiro.

A primeira vez que a miña nai se presentou ás eleccións locais eu tiña oito anos. Lembro que mo contaron no cole, no recreo para ser máis exactos, e que collín un cabreo monumental. Dixéramo Daniel, un ano máis vello ca min pero compañeiro na categoría benxamín do equipo de fútbol sala do concello.

Chantárame con cara de carraxe:

• Así que a túa nai quere botar a don Ramón da alcaldía! Vaia traizón!

E eu quedei coma se me desen unha labazada, sen nada que dicir, porque nada sabía tampouco. Ao parecer andaba xa o conto de que miña nai, que nunca participara en política ata entón, ía de número tres nun partido pequeno ao que moitos chamaban “radical”, e iso soaba moi feo, aínda que eu non sabía o que quería dicir.

O que si sabía era que don Ramón tiña que seguir sendo o alcalde. A rapazada queriámolo con loucura. Todos os cursos, cando comezaban as escolas deportivas do concello, viña don Ramón a entregarnos a roupa do equipo e dábanos unha bolsiña de lambetadas a cada un dos membros. Cando había unha competición a nivel comarcal don Ramón nunca perdía as últimas roldas e era quen nos entregaba as medallas ou a copa, se era mester. Era todo un deus para nós. Cando entraba polo pavillón todos os membros do equipo berrabamos: “don Ramoón, don Ramoón…” e aplaudiamos; el chocábanos as mans a cada un e nós sentiámonos importantes por ser amigos do alcalde.

Don Ramón levaba 24 anos na alcaldía e a maiores era o director do colexio da capital do concello, situado en Vila de Cruz, a catorce quilómetros da miña parroquia. Aínda que era o profesor de educación física a dedicación ao concello pasáralle factura e acumulara quilos como para repartir cuns cantos.

Cando cheguei á casa, coa faciana vermella de ira, torcinlle a cara a miña nai cando esta ía darme o habitual bico de benvida. Decidira amolala co que a ela máis a anoxaba, a guerra psicolóxica.

Cando lle espetei o que acontecía ela quedou sorprendida e dixo:

• Pero, xa se sabe?

Riu, acariñando o meu longo pelo e cando ía darme explicacións marchei para o meu cuarto sen falar e non saín del ata a hora da cea. Non lle falei no que quedaba de tarde e negueime a merendar como mostra de rebeldía e iso que pasei unha fame moi grande porque non me gustara nada a comida que nos deran no comedor.

Chorei moito porque o resto do equipo me acusaría de traizón pero tamén porque pensaba que a miña guerra psicolóxica faría decaer á miña nai das súas aspiracións políticas e nada máis lonxe da realidade. A miña nai respectou o meu cabreo e só se limitou a dicir durante a cea que se presentaba por min e polo futuro dos da miña xeración.

A rabecha foi remitindo, os colegas de fútbol non me dixeron nada, agás Daniel que de cando en vez me lanzaba algunha que outra picada. A campaña foi pasando sen máis sobresaltos ata chegar ao día das eleccións

Miña nai estivo todo o día fóra da casa así que pasei o día cos avós e o padriño. Pasadas as oito os móbiles da avoa e de meu tío non paraban de pitar e na televisión de Galicia non falaban doutra cousa que non foran as eleccións. Na casa respirábase tensión. Aí polas nove e media comezaron a aparecer resultados provisionais por concellos e eu respirei con ledicia cando vin que no noso don Ramón obtiña oito dos once concelleiros e que o partido da miña nai só sacaba un.

Cando chegou a miña nai á casa eu xa estaba na cama. Entrou silandeira no meu cuarto e cando me deu un bico eu, que aínda non durmira, díxenlle:

• Perdestes!

Ao que me respondeu cun leve sorriso e uns ollos que reflectían cansazo:

• Perdemos todos; pero seguirei loitando para que isto cambie.

E a súa seguridade foi todo un gol pola escuadra da miña portería.

Pasou o día e a normalidade volveu ao concello de Vilar de Outeiro. Don Ramón continuaba coas súas rutinas futbolísticas e nós seguiámolo admirando. As eleccións quedaran no esquecemento xa!

O curso pasou e cando iamos encetar as vacacións, unha bomba con forma de nova xornalística deixounos fríos a todos. A Consellaría de Educación decidira pechar a nosa pequena escola rural e escolarizarnos a todos no colexio de Vila de Cruz, o de don Ramón.

A nova caeu en desgusto nas parroquias de ao redor, empequenecidas dende había décadas polo despoboamento e o avellentamento, como a maioría das parroquias do noso rural galego, e que vía como o colexio era un todo un vestixio da importancia que outrora tivera aquela zona tan afastada da capitalidade municipal.

Na escola había varias clases agrupadas e conviviamos como unha gran familia. Alí toda a veciñanza era ben recibida para ler un conto, explicarnos o seu oficio ou incluso axudarnos nas clases, pero agora todo semellaba esborrallarse. A tristura invadíao todo: a igrexa, a cantina da Mónica, a tenda do Eusebio, pero a miña nai aquel día pareceu acendérselle unha luciña nos ollos. Lémbroo perfectamente, chamou decidida aos avós, preparoume unha maletiña e díxome que ía pasar os primeiros días de vacacións con eles. Despois fixo unhas cantas chamadas máis pero o outro lado da liña non parecía responderlle afirmativamente. Aínda así, cando rematou soltou un:

• Éme igual, se ninguén se apunta irei eu soa!

E así foi, o día seguinte o avó ensinoume a foto do xornal todo orgulloso. A miña nai pechárase no concello e non conseguira botala nin a parella da Garda Civil. A nova correu coma o lume e á noite seguinte acompañárana xa outras dúas nais máis. A mobilización foi a máis e chegou a ser tan grande que a veciñanza das parroquias afectadas, tiveran ou non nenos na escoliña, non só ocupou a casa consistorial senón que encheu a rebordar toda praza maior da vila.

Don Ramón, que nun principio se amosara indiferente á reivindicación, cando viu que comezaba a afectar aos cimentos do seu electorado, erixiuse como interlocutor diante da administración autonómica e o peche paralizouse. Pero nas parroquias da zona todo o mundo sabe que el foi o auténtico artífice do peche para reforzar ao colexio da vila que tamén vía minguar de xeito escandaloso o número de alumnado.

De noite para a mañá a miña nai converteuse en toda unha heroína para a xente da zona que deixara de vela como aquela nai solteira e atolada que un día ameazara con dinamitar todas as normas sociais non escritas e preestablecidas.

No seu partido animárona para encabezar a candidatura e aquí estou hoxe no reconto na mesa electoral que corresponde á miña parroquia. Ela, bolígrafo en man, agasállame un sorriso dende a distancia. Sempre fun a súa ruliña!

Comeza o reconto; súanme as mans! O primeiro voto é para ela. Eu non sei que pasará pero estou orgullosísima dela. Don Ramón que vaia preparando a maleta, desta vai!