colaboración 01 - CONTOS PRA MIRANDA

Contos para Miranda

Laura Pardeiro Álvarez.

Pra min as nenas do futuro chámanse Miranda, teñen o pelo castaño e os ollos desexosos de ver o mundo. A miúdo imos cara adiante ignorando o que nos precedeu, e iso xéranos dúbidas e medos. Eu (nena rural) xa non vin os carros cargados de herba na aira da miña casa. Non obstante faláronme deles tanto que case podo ver a miña nai sentada enriba da carga unha tarde de agosto. Esta historia contáronma nunha aldea a vinte minutos do centro de Lugo e, gracias a ela, aprendín dúas cousas fundamentais: que o urbano debe vivir preto do rural e que nunca facerse vello implica perder a nenez.

Co desexo de que, algún día, non só o lean, se non de que tamén as Mirandas coñezan e escoiten ós Pacos.

Á sombra do emparrado dos kiwis, Paco levou os seus ollos case septuaxenarios ó pasado inmediato da nenez.

Paco subíase no xugo pra facer estable o carro, que subía cargado cara a casa. Cheo de herba seca rinchaba polos camiños, o que era un orgullo para toda a familia, xa que non só afastaba a fame se non tamén o medo de tela. A cada reviravolta do traxecto “Rissssssssss”, ruxía o carro. E o Paquiño de doce anos, que pasaba os veráns afastado das rúas e dos suspensos de Lugo, miraba para os veciños co peito cheo.

Ía Paco enriba do xugo aquela vez que o caseiro da casa Feliciano guiaba á Roxa. Aquela vez, tal era a carga, que a vaca aneouse no camiño deixando a faena a medio da acabar. É neste punto da historia onde o Paco, o vello do Paco, pon os olliños grandes, coma os de calquera neno engaiolado, pra meterse na boca do caseiro e falar coma este lle falara á Roxa máis de cincuenta anos atrás. Dixo, pola boca do outro:

– Levántate, Roxa! Veña Roxiña mecagonodemo! Ala pra arriba! Levántate!

E a Roxa foi, e foi, e foi… e a pouquiños levantouse e logrou levar o carro á porta da casa.

Aínda hoxe recorda Paco que algúns tratantes lle pegaban ó gando. Fica calado e asevera, baixo o vento dos kiwis, que a el aquilo lle poñía os pelos cara arriba; que por aquel bo tratar que tiña coa xente e cos animais era polo que admiraba dunha maneira infinita ó caseiro.

Na mesa vestida de verán rimos e sorrimos, cada quen recordando unha vida propia de terras e arados na punta dos beizos. O que Paco non sabe é que, como o caseiro fixo coa Roxa, el hoxe foi quen de erguernos as memorias máis preguiceiras. Será que as lembranzas tamén poden levarnos, coma a Roxa, á porta da casa?